U kobiety miesiączkującej niedobór magnezu jest jedną z przyczyn zaburzeń miesiączkowania. Także zespół napięcia przedmiesiączkowego wiąże się z łańcuchem nieprawidłowych procesów biochemicznych, u podłoża którego leży niski poziom magnezu w tkankach. Nie oznacza to, że w zaburzeniach miesiączkowania nie powinny być stosowane inne leki, lecz to, że w każdym schemacie leczniczym powinny być uwzględnione związki magnezu.
U kobiety w okresie ciąży stwierdzono odpowiedzialność tego niedoboru w zaburzeniach współczulnych, zwłaszcza w kurczach mięśniowych, w bolesnych skurczach macicy w czasie poronień, w przedwczesnych porodach, wreszcie w niektórych zaburzeniach płodu.
Badania epidemiologiczne wykazały, że zwiększenie zawartości magnezu w diecie zmniejsza znacząco pojawianie się samoistnych poronień, wydłuża okres ciąży i sprzyja poprawianiu się wskaźników świadczących o lepszym rozwoju noworodka(waga, wzrost, obwód głowy). To sprzyjające dziecku działanie zostało potwierdzone podczas badań nad leczeniem przedwczesnych bólów porodowych. Podawanie leków pozwala często donosić ciążę do terminu, nie zapewnia jednak dostatecznego rozwoju płodu. Leczenie magnezem, podawanym doustnie w dawkach fizjologicznych, pozwala poprawić stan odżywienia płodu.
U kobiety w okresie menopauzy niedobór magnezu sprzyja zaburzeniom okresu przekwitania. Magnez działa stabilizująco na uwalnianie estrogenów i tym samym zapobiega wahaniom ich stężenia we krwi. Prowadzi to do łagodniejszego przebiegu menopauzy.
Piśmiennictwo:
Durlach J. , Magnez w praktyce klinicznej, PZWL, Warszawa 1991
